Her zaman, u-m-u-r-u-m-d-a-s-ı-n… !!

Kelimeler, göze değer.
Ama içindeki manalar; en gizli, en ince, en ulaşılmaz yerine tesir eder insanın…
En dokunulmazına ulaşmış biri, işte bu yüzden sanki en yakının olur, onu hiç görmesen bile… Onu, bunun için seversin…
Yine bunun için, söyleyen de sever; sözünü verdiği, yani kendinden manalar akıttığı kişiyi… Sanki bir annenin, sütünü verdiği yavrusu gibi! Fakat diliyle değil, kalbinden söyleyen…

İşte sen, böyle bir özel’sin benim için…
Biliyorum senin için özel de olduğumu ve zaten sözüme bunun için kulağını açtığını biliyorum…
Sen de artık; yarının daha güzel olacağını, biliyorsun… Seni affedeceğim hiçbir şey olmadığını; çünkü bana karşı yapabileceğin her şeyi, henüz sen yapmadan affetmiş olduğumu biliyorsun! Öylesine, rahatsın…
Ve zaten rahat ol; çünkü dün nasılsam sana, yarın da aynı olurum… On sene evvel ne kadar yakınsam, on sene sonra da aynı mesafede dururum…

Geçecek bütün sıkıntılar, buna çok inan… Canımsın… Üzülmeni istemiyorum. Ama her şey tecrübe; demek ki lazımmış bu sıkıntılar: Dişler birleşip kederle kenetlenince; eller birleşip parmaklar kenetleniyor… Nihayeti güzel olsun inşallah…
Son söz, mü?
Her zaman, u-m-u-r-u-m-d-a-s-ı-n…
Çünkü sen, çok kıymetlisin!

Bir de şunu bil ki benim güzel bebeğim;
Bebekler ne verirsen onu alır, onu emer, onu yutar ve onunla doyar… Bedenleri senin seçtiğin gıdalarla beslenir ve ruhları, bedenlerinin beslendiği gıdaların seçimine göre inkişaf eder… Anne melek, bebek melek, erkek melek olmaz, öyle denmez; çünkü meleklerin cinsiyeti olmaz!..
Bebeklere, günah işlemedikleri için; iyilik yapanlara, işlerinde hayır olduğu için; söz dinleyenlere, itiraza tevessül etmedikleri için “meleğim” denir…

Bitkilerin öz suyu vardır;
Kurtlar, böcekler kökünü yer, arılar balını alır, ayılar ise basıp çiğner!
Sen tatlısın, ballısın;
Ağlasan şerbet sızar!
Onun için sakın başkasına ağlama; bana söyle, bana anlat, bana dinlet, bana ağla!
Çünkü benim canımsın…